احمد فارسی از کابلوَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ
و هرگز كساني را كه كشته شدند در راه الله بلكه آنان زنده‌اند نزد پروردگارشان روزي داده مي‌شوند.
شهادت فنا شدن انسان براي نيل به سرچشمه نور و نزديك شدن به هستي مطلق است. شهادت عشق به وصال محبوب در زيباترين شكل است. شهادت مرگي از راه كشته شدن است، كه شهيد آگاهانه و بخاطر هدف مقدس و به تعبير قرآن کریم ((في سبيل الله)) انتخاب مي كند. يعني شهيد در راهي كشته مي شود كه هر دو ارزش-آگاهانه و في سبيل الله را داراست و چنين مرگي است كه به تعبير پيامبر صلی الله علیه وآله وسلم شريفترين و بالاترين نوع مردن است، شهادت همانا پايان دادن به فروغ درخشان حيات در كمال هشياري و آزادي است براي رسيدن به هدفي كه والاتر از حيات طبيعي است. شهادت پايان دادن به حيات طبيعي براي دفاع از ارزشهاي انساني در جامعه است.
شهيد در لغت به معني ((گواه)) است و در اصطلاح به كسي گويند كه در مجراي شهادت قرار گرفته و در راه الله كشته مي شود.
تعريف مشترك و جامع براي شهادت اين است كه: شهادت عبارت است از زندگي در حال هشياري، و آزادي در راه وصول به هدف عالي تر از زندگي طبيعي بواسطه شهادت. اين خصيصه و پديده اي است كه همه شهدا داراي آن مي باشند.
شهادت مرگ نيست بلكه از هر قطره خون شهید حیات دیگر می روید. شهيد جان شیرین خود را به هدف اعلا ی کلمه الله میدهد مي رود و عامل تحرك امواج ديگر می گردد كه آنهم جلوه اي ديگر از مشيت الهي مي باشد. لذا شهيد همواره زنده است و حيات و ممات او همواره صفتي است براي حيات طيبه در جوار رب العالمین.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر